جملات افلاطون | سخن بزرگان افلاطون | جملات ناب افلاطون

افلاطون

نیکمردان به مهمانی زیردستان ناخوانده می روند، خوبان نیز ناخوانده به مهمانی خوبان می روند.

افلاطون

اگر راستی را پیش‌آهنگ بپنداریم، قابل تصور نیست که کاروانی از ستم و تبهکاری در پی آن روان یابیم.

افلاطون

هر کس که استادش عشق باشد در همه جهان مشهور می گردد، اما آنکه با عشق بیگانه بماند در تاریکی و گمنامی می افتد.

افلاطون

طبیعت، در همه‌ی ما استعدادهای مشابه نیافریده، بلکه استعدادها دیگرگون است؛ برخی برای یک کار شایسته‌اند، برخی برای کار دیگر.

افلاطون

جویندگان جاه و مقام، اگر نتوانند بر همه‌ی قبیله‌ ریاست کنند، بر یک سوم قبیله را کافی می‌شمارند و اگر نتوانند نظر خرده‌گیران و بزرگواران را به خود جلب کنند، به خوش‌باوری زیردستان و فرومایگان بسنده می‌کنند.

افلاطون

اگر دارای همه چیز شویم، ولی دستمان از خیر تهی باشد، مانند آن است که هیچ نداشته باشیم.

افلاطون

زیاده‌روی در آزادی، به ناچار منجر به زیاده‌روی در بندگی خواهد شد؛ چه در فرد، چه در حکومت.

افلاطون

هر اندازه چیزی کامل‌تر باشد، دگرگونی و امور بیرونی کمتری در آن نفوذ دارد.

افلاطون

من از گفتگو با سالخوردگان، در امان می‌مانم؛ زیرا آنها بیش از ما راهی را پیموده‌اند که ما هم به نوبه‌ی خود، از آن خواهیم گذشت. پس چه خوب است از آنها بپرسیم که آن راه چگونه است.

افلاطون

شهری که زمامداران آن هیچ کوششی برای کسب مقام به خرج ندهند، به ناگزیر دارای حکومت درستکار و شایسته‌ای خواهد بود.

افلاطون

بی صبری، شخص را از هیچ رنجی نمی رهاند، بلکه درد جدیدی را برای از پا در آوردن او به وجود می آورد.

افلاطون

انجام هر نوع خدمت و تحمل هر گونه سختی و مذلت را به راه معشوق، ننگ عاشق نشماریم، بلکه آن را از افتخاراتش دانیم و مایه آراستگی و برازندگی او شناسیم.

افلاطون

مرد خردمند، مرگ را برای خردمند دیگر که دوست او باشد، امر ترسناکی نخواهد دانست.

افلاطون

سبب جنگ، حس زیاده‌خواهی است که هر زمان بروز کند، هم برای جامعه و هم برای افراد، بزرگترین رنج است.

افلاطون

بدی کردن، خواه با دوست و خواه با دیگران، کار آدم دادگر نیست؛ بلکه کار شخص ستمگر است.

افلاطون

کودک نمی‌تواند استعاره را از جز آن، بازشناسد و آنچه در کودکی به او آموخته می‌شود، ممکن است همواره در ذهن وی پابرجا مانده، از بین نرود.

افلاطون

بزرگترین خطای پزشکان این است که صرفاً به مداوای جسم بیمار اقدام می کنند، بدون اینکه لحظه ای هم به فکر در مان روح برآیند. در حالی که جسم و فکر با هم هستند و نمی توان آنها را از هم تفکیک کرد و به طور جداگانه درمان نمود.

افلاطون

آن اصلی که باید انسان را در راه رسیدن به یک زندگی باارزش و سعادتمند رهبری کند، نه نزدیکان و نه خویشان می توانند به کسی ببخشند و نه از ثروت و مال و مقام به دست می آید؛ بلکه تنها نیروی عشق است که آن را پدید می آورد.

افلاطون

جز مرد خردمند، کسی نیست که خود به تنهایی، ضامن [=پذیرفتار] نیکبختی خویش باشد، یعنی در میان مردم، شخص خردمند کمتر از همه، نیازمند وجود دیگران است.

افلاطون

هیچ یک از امور بشری، سزاوار آن نیست که انسان، زیاد آن را جدی بگیرد.

افلاطون

امور مهمه هرگز به دور از خطر نیست و چنان که می‌گویند، دشواری، شرط هر چیز زیباست.

افلاطون

عشق پدر امنیت، ملاطفت، نازکی، نرمی، شادی و رغبت است که بدو، خیرات عزت و همه بدیها ذلت و زوال یافته اند.

افلاطون

جوانمردی، نیرویی است پایداری ‌ناپذیر و چون در نفسی بروز کند، ترس و آشفتگی را در برابر هر گونه خطر از بین می‌برد.

افلاطون

نخستین و بالاترین پیروزی، تسلط بر خویش است.

افلاطون

آنجا که جویندگان زمامداری، گدایان و گرسنگان باشند که می‌خواهند از این راه کسب مال کنند، هرگز حکومت درستکار برپا نخواهد شد.

افلاطون

زمانی که انسان، به درستی جستارهای خود باور داشته باشد، در پیشگاه مردمان زیرک و دوست، می‌تواند از جستارهای بزرگی که بدان دلبستگی دارد، با جرأت و باور سخن گوید.

افلاطون

اهل ریا و دورویی، هرگز از دانش راستین برخوردار نمی‌توانند شد.

افلاطون

اگر در جایی از شهر، تهیدست یافت شود، در همان نزدیکی، دزد و جیب‌بُر و دشمن مقدسات و هر گونه بدکار دیگر هم پنهان خواهند بود.

افلاطون

برای جامعه، فضیلت و اخلاق از نان شب هم واجب تر است. اگر جامعه ای شکست اخلاقی بخورد با هیچ نیرویی نمی توان شکست را جبران نمود.

افلاطون

بدن ناقص است و به خودی خود نمی‌تواند درد خویش را دوا کند و فن پزشکی برای این هدف بنا شده که آنچه به جهت بدن سودمند است، فراهم کند.

افلاطون

اگر هنرمندان را بنگرید می بینید که از آنان کسانی بلندآوازه تر شده اند که شاگردی مکتب عشق را کرده اند و آن کس که دستش به دامان عشق رسید در تاریکی و گمنامی فرو نمی غلتد.

افلاطون

درباره‌ی مردم ستمگر چنین می‌گویم که بیشتر آنها اگر در جوانی گرفتار نشوند، در پایان کار، رسوا و روسیاه می‌شوند و در روزهای پیری و بیچارگی مورد سبک‌داشت بیگانه و هم میهن قرار می‌گیرند.

افلاطون

هر گونه زیاده‌روی، واکنشی در پی دارد، چه در فصول، چه در گیاه‌ها، چه در بدن و بیش از هر چیز در حکومت.

افلاطون

تربیت در همان جوانی، کارساز بوده و بنای هر نقشی که در آن هنگام بریزد، پابرجا خواهد ماند.

افلاطون

نفوسی که دارای کمال استعداد باشند، بر اثر سوء تربیت به پست‌ترین درجه‌ی فرومایگی، می‌رسند.

افلاطون

جای شگفتی نیست که بیشتر مردم، سخنان ما را نپذیرند؛ زیرا اندیشه‌ای که ما درباره‌ی آن گفتگو می‌کنیم، آنها هرگز اجرای آن را در کردار مشاهده ننموده‌اند.

افلاطون

منتظر درخواست نیاز از سوی حاجت مند مباش، بلکه شایسته است که پیش از درخواست، کار او را انجام دهی و با همت خود نیازمندی او را برطرف کنی.

افلاطون

[دانش] ستاره‌شناسی، روح را وامی دارد که به آسمان بنگرد و ما را از این جهان به جهان دیگر بَرد.

افلاطون

نیکمرد نیست که به مهمانی زیردست می رود، بلکه زیردستی به مهمانی نیکمرد می رود.

افلاطون

بزرگترین خردمندی، خرد و معرفتی است که به تنظیم امور خانواده و اجتماع مربوط است و آن، تسلط بر خود و حق طلبی و اعتدال نامیده می شود.

افلاطون

اگر زمانی مقام تو پایین آمد، ناامید مشو. زیرا آفتاب هر روز هنگام غروب پایین می رود و بامداد روز دیگر بالا می آید.

افلاطون

تهیدستی، نداشتن دارایی نیست، زیاده خواهی خواسته های آدمی است.

افلاطون

شخص نادان به کسب دانش نمی پردازد، زیرا خود را دانا می شمارد و بدبختی افراد نادان در همین است.

افلاطون

زن و مرد، هر دو به حکم طبیعت، شریک در انجام همه‌ی وظایف می‌باشند، ولی در همه‌ی کارها زن ناتوان‌تر از مرد است.

افلاطون

رأیی که متکی به دانش نباشد، هیچ ارزشی ندارد، بلکه رأی کوران است.

افلاطون

نیرومندترین مردم کسی است که خشم خود را نگه دارد.

افلاطون

با وجود عشق، هر انسانی سراینده می‌شود.

افلاطون

اگر به شخصی زیان رسانیم، آن شخص از جنبه‌ی ویژگی‌های انسانی پایین می‌آید و به بیان دیگر، از کمالات بشری او کاسته می‌شود.

افلاطون

به راستی اگر انسان، اندیشه‌ی خود را متوجه به وجود راستین نماید، دیگر زمان آن نخواهد داشت که رفتار افراد را در نظر آورد و با مردم ستیزه کند و درباره‌ی آنها دشمنی و کینه در درون خود بپروراند.

افلاطون

هیچ کس نمی‌خواهد شریف‌ترین جزء وجود خود را به دروغ بیالاید.

افلاطون

اگر انسان، کسی را جز به عمد بکُشد، این خطا کوچکتر از آن است که او را در جستار زیبایی و نیکی و دادگری و قانون فریب دهد.

افلاطون

آغاز هر کار مهمترین قسمت آن است.

افلاطون

سزاوار نیست که من، احترام یک فرد را بر احترام راستی، مقدم شمارم، بلکه لازم است باور خود را بیان کنم.

افلاطون

کامل ترین نوع بی عدالتی آن است که عادل به نظر برسیم، در حالی که عادل نیستیم.

افلاطون

هر چیز را که نگهبان بیشتر بود استوارتر گردد، مگر راز که نگهدار آن هر چه زیادتر باشد آشکارتر گردد.

افلاطون

جنگ و درگیری اگر بین خویشاوندان بروز کند، آن را آشوب گویند و اگر بین بیگانگان باشد، آن را جنگ خوانند.

افلاطون

چه بسا چشم ناتوان که دیده‌ی تیزبین را شکست می‌دهد.

افلاطون

دوستدار خوی و خصال نیک و فرخنده همیشه بر میثاق محبت و عشق استوار می ماند. زیرا با مراعات انتظام و انسجام، دل به چیزی داده است که برای همیشه لایتغیر و بادوام خواهد ماند.

افلاطون

سازگاری، عکس ناسازگاری است، آرزو، عکس نفرت و جلب شیئی، عکس دفع آن است.

افلاطون

باید تا می‌توانیم بکوشیم نخستین داستان‌هایی که برای کودکانمان گفته می‌شود، مشوق نیکویی اخلاق باشد.

افلاطون

هر گاه به مردم بدی کنیم، بیشتر بر تباهی آنها می‌افزاییم.

افلاطون

سرعت و تندی [ انجام ] کار را مجوی، بلکه بر خوبی و درستی آن سعی کن. زیرا مردم از تو نپرسند که در چه مدت کار را انجام داده ای، بلکه خوبی و بی نقصی آن را می جویند.

افلاطون

عشق رمز بزرگی است.

افلاطون

تا زمانی که پایه و بنیان شهرهای ما این است که هست، اگر نفسی در آن رهایی یابد و آنچنان شود که می‌باید بود، به جرأت می‌توان گفت که این از بخشش ویژه‌ی الهی است که وی را پاس داشته است.

افلاطون

آرزوهای ساده و میانه‌ای که پیرو منطق و خرد و رای درست می‌باشد، تنها نزد شمار کمی از افراد یافت می‌شود.

افلاطون

اگر روزی شأن و مقامت پایین آمد ناامید مشو، زیرا آفتاب هر روز هنگام غروب پایین می رود تا بامداد روز دیگر بالا بیاید.

افلاطون

این حقیقتی مسلم است که بنیان هیچ حکومتی دگرگون نمی‌شود، مگر آنگاه که میان اعضای طبقه‌ی حاکمه جدایی افتد.

افلاطون

اگر در شهری، دارایی و توانگری ارجمند شمرده شود، البته به همان نسبت از بزرگداشت نیکی و نیکوکاران کاسته می‌شود.

افلاطون

چیزی که جدایی می‌آورد، همانا خودخواهی در شادی و اندوه است؛ به این چَم که هرگاه برای شهر یا افراد، رویدادی رخ دهد، برخی دلخون و برخی دیگر، شادمان شوند.

افلاطون

در یک شهر به‌سامان، دادگری، بی‌شک وجود خواهد داشت.

افلاطون

به دست گرفتن مال خود و انجام وظیفه‌ی خویش، عین دادگری است.

افلاطون

مرد بی‌خرد، هر اندازه هم توانگر باشد، هرگز نمی‌تواند در درون خود، آسایش و آرامشی ایجاد کند.

افلاطون

از نزدیکی با کسی که قادر به حفظ اسرار و رموز زندگی خود نیست، بپرهیز.

افلاطون

هر کاری که با نظم عمومی و رسوم و آداب مطابقت داشته و از روی پرهیزگاری باشد، هرگز سزاوار ملامت نتواند بود.

افلاطون

به راستی همان عشق به تنهایی کافی است که موجد اتحاد و توانایی افراد جامعه باشد.

افلاطون

آنگاه که جوش و خروش هوی و هوس فرو می‌نشیند، مانند این است که انسان از دست شماری ستمگر دیوانه رسته باشد.

افلاطون

آنچه سبب شود که نیستی صورت هستی به خود گیرد، آفرینش و خلاقیت است. از این رو همه هنرها آفریدن است و استادان و هنرمندان همه خلاق و آفرینش گرند.

افلاطون

اگر شخص همه‌ی دانش‌ها را درک کند، ولی از شناخت اصل خیر و شناخت زیبایی و نیکی بازماند، این سودی تواند داشت؟

افلاطون

بهتر است انسان در برابر سختی‌ها، بردباری به خرج دهد و زاری نکند؛ زیرا نسبت به خیر و شر این مسایل نمی‌توان باور داشت و سخت‌گیری در این موارد هم کمکی به آینده نمی‌کند.

افلاطون

سبب به وجود آمدن شهر این است که هیچ فردی برای خود، بس نیست، بلکه به بسیاری از چیزها نیازمند است.

افلاطون

زینت انسان [در] سه چیز است : علم، محبت و آزادی.