معنی غزل شماره ۸: ساقیا برخیز و درده جام را
١- ساقیا برخیز و ساغری باده به ما عطا کن و غم و اندوه زمانه را به خاک بسپار و فراموش کن.
۲- جام باده را به دستم بده تا از تنم، این خرقه کبود رنگ را برکنم.
۳- این کار گرچه در نزد عاقلان باعث بدنامی من می شود اما ما به ننگ و نام اهمیتی نمی دهیم.
۴- ای ساقی به من باده بده، تا کی غرور و تکبر؟ خاک بر سر این نفس بدعاقبت و اصلاح ناپذیر.
۵- دود آه آتشین سینه نالان من، این دلمردگان خام اندیش را سوزاند.
۶- کسی از خاص و عام را محرم راز دل سودازده خود نمی دانم.
۷- خاطر من با وجود محبوبی جمع و خوش است که به یکباره قرار از دلم برد.
۸- هر کس آن قامت بالا و نقره فام او را دید دیگر هرگز به سرو چمن نخواهد نگریست.
۹- حافظ، سختی های روز و شب را تحمل کن تا بالاخره روزی به مراد دل خود برسی
تفسیر اول فال
وقت آن رسیده که در وجود خود انقلاب کنی و غم و غصه گذشته را به دست فراموشی بسپاری. بیش از این فکر کم و زیاد دنیا را مکن. سعی کن بر وسوسه های وجود خود فائق شوی. گرچه احساس تنهایی می کنی و کسی را محرم دل خود نمی بینی، ولی با امید به خدا و پیشه کردن صبر و بردباری کامیابی به سراغت خواهد آمد.
تفسیر دوم فال
ناامید نباشید و با عزمی راسخ دوباره از جای برخیزید و به تلاش خود ادامه دهید. با تنبلی به هیچ موفقیتی دست پیدا نمی کنید. نگران مسائل مالی و دنیوی نباشید، این جهان گذرا است و این روزهای سخت به زودی تمام خواهند شد پس شاد باشید و غم گذشته و آینده را نخورید.
با صبر و آرامش به آرزو و معشوق خود خواهید رسید و دنیا زیبایی های خود را به شما نشان خواهد داد. هرکسی قابل اعتماد نیست، اسرار درون خود را نزد هر کس فاش نکنید چون ممکن است پشیمان شوید.